Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Gegrild
De definitieve belastingaanslag is binnen. Voor veel mensen geen reden voor een feestje. Maar voor een ZZP’er die een deel van zijn inkomsten via een payroll bedrijf binnenkrijgt, die door het jaar heen geen aanspraak maakt op hypotheekrenteaftrek en die ook nog eens in het bezit is van vier kinderen, is dit geen vervelende dag.
Ik zie dat het geld op de rekening staat, het is heerlijk weer en ik besluit dat dit een uitgelezen gelegenheid is om iets extra’s te doen. Bij de Primera trakteer ik mezelf op het boek over Thierry B. dat me hier al weken aan staat te kijken. Daarbij besluit ik, ook al is het gewoon een kale dinsdag, alles in huis te halen voor een barbecue. Patricia werkt vandaag in Den Bosch en dan is het leuk thuiskomen wanneer ze alleen maar aan hoeft te schuiven. Ik haal zelfs een fles Hugo, inclusief verse munt. En doe eens gek: ik neem meteen twee bellenblazen mee à 36 cent per stuk.
Goed plan, vond ik zelf. Maar dat was buiten enkele praktische details gerekend. Te beginnen verkeek ik me even op de tijd die het kost om een viertal zwembadje-zwemmers uit het badje te krijgen, onder de douche te zetten en weer fris en fruitig beneden te krijgen. Ik besluit het voornemen om de tafel aan te kleden met tafelkleed en in stijl op te dekken, te laten varen. De recent aangeschafte elektrische barbecue blijkt een tafelgrill op loszittende pootjes te zijn. Van het type: poot a, b, en c zitten vast waarna bij de bevestiging van poot d, eerst b en daarna a weer losschieten. In de twintig minuten dat ik bezig ben met dit onding, dringen zich verschillende opties op waar ik de poten van dat apparaat zou willen steken, mocht ik de ontwerper tegenkomen.
De productontwikkelaar van deze barbecue mag wat mij betreft samen met de bedenker van Bumba, de man die geluidspeelgoed-zonder-uitknop op de markt bracht én de man die ooit gedacht heeft dat wit en lichtroze prima kleuren voor peuters zijn, met pek en veren besmeurd bij Roosendaal de grens over geflikkerd worden.
Als Patricia thuis komt staat er dus nog niks geen gezellige tafel klaar en moet de meloen nog gesneden worden. Als het Patricia met iets meer geduld dan ik had even later wél is gelukt de bbq min of meer stabiel weg te zetten, kunnen we alsnog beginnen.
Lekker lang tafelen, ongedwongen en zonder haast, staat een beetje haaks op peuter- en kleuterplannen. Terwijl ze zich volproppen met stokbrood en meloen, vragen ze elke twintig seconden of de worstjes al klaar zijn. Om zich vervolgens te beklagen dat deze te heet zijn wanneer ze eindelijk op het bord liggen.
Laura heeft moeite met de tuinstoel naar achteren schuiven en komt daardoor nét te laat bij het toilet. Gestrand in het zicht van de haven, zeg maar. Ik bedenk dat ik mijn ambitie om de biefstukpuntjes rosé te garen moet laten varen, terwijl ik met een handdoek de wc droogdep en dochterlief naar de douche dirigeer. Wanneer ik weer beneden kom, geeft Julia aan te willen gaan rennen en is Leon zijn vlees, salade en stokbrood aan Max aan het voeren. Een rondje hamburgers en wat geruzie over sausjes verder maakt de tweeling, elk op hun eigen manier, duidelijk dat het bedtijd is. Twee pampers en een slaapliedje verder, constateer ik dat de shaslick iets verder doorgegaard is dan oorspronkelijk bedoeld. Lizzy geeft aan van tafel te willen. Terwijl ik me af zit te vragen waarom we deze primitieve wijze van voedselbereiding niet in de oertijd achter ons hebben gelaten, hoor ik haar roepen vanuit de gang. ,,Papááá, ik heb gepoehóépt…!”
Barbecue. Leuker kunnen we het niet maken.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
