Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Oranje, dat kan je
De oranjekoorts blijft in huize Schraven voorlopig nog bij een licht verhoginkje. Dat het Nederlands elftal na twee groepswedstrijden al zeker is van een plek in de achtste finale, overtreft eerlijk gezegd mijn verwachtingen. De eerste wedstrijd keken we thuis op de bank, de tweede heb ik niet eens gezien, omdat ik voor de krant de openingsavond van een musical bezocht. Eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik tijdens de voorstelling met enige regelmaat op m’n telefoon de tussenstand checkte. (Ik ben dan ook niet de allergrootste musical-fan). Lizzy en Laura mochten van Patricia opblijven. Zij denken dat het 1-0 is geworden. Na de eerste helft lieten ze zich zonder zeuren naar bed dirigeren.
Verder hangen er bij ons nog geen vlaggetjes of slingers buiten. Geen vaderlandse driekleur voor het raam en zelfs geen Hup Holland Hup banieren langs de voordeur. Deze vorm van commitment overweeg ik pas bij de halve- dan wel hele finale. De enige uitzondering vormen de raamstickers en plaktattoos van Albert H. Persoonlijk vind ik de raamstickers nog tot daaraantoe, al heb ik nog niet gecheckt of deze straks weer een beetje vlekkeloos te verwijderen zijn. De tattoos, die de Zaanse supermarkt om voor mij onduidelijke reden zelf aanduidt als Hollandicons, hadden voor mij niet gehoeven. Wat dat betreft ben ik meer een wuppie kind of guy. Vanochtend, tijdens de zwemles van Lizzy, was goed te zien hoe effectief de brainwashcampagne van Appie is. Ik zag in het bad meer tatoeages dan bij een door Henk Schiffmacher georganiseerde Harleydag met een piratenthema. De plakkers van nu blijven trouwens een stuk beter zitten dan de smurfenplaatjes die ik me van vroeger herinner. Daar moest je aan likken voor je ze opplakte, meen ik me te herinneren. Het resultaat leek vaker op een rare blauwe plek dan op een smurf.
Lizzy heeft op elke arm één voetbalplaatje. Ze lijkt akelig veel op een hele hoop vrouwen die ik hier in de wijk of bij de supermarkt zie. Met haar ongekamde haren, een flodderjurkje aan en twee van die half vervaagde plakplaatjes. Ik vind het maar een eng vooruitzicht. Als vader wil ik er niet aan denken dat mijn mooie meisjes – of mijn mooie mannetje – later hun perfect gave huidje gaan laten piercen of vol laten zetten met inkt. Wat me vooral zo’n angst inboezemt, is de leeftijd waarop veel jongeren nu al helemaal vol zitten. Zie ook de armen, nekken en ruggen van de gemiddelde EK-speler. Kijk naar Depay. Waar moet hij straks na 11 juli de kampioensbeker laten zetten?
Nou ja, dat moet hij tegen die tijd nog maar eens bepalen.
Hup Holland Hup
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
