Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Holy Cow
Ik haal Lizzy op van school. Met de auto. Laura, op de achterbank, vraagt of ik het dak opendoe. ,,Tuurlijk doet papa dat”, zeg ik. Met één druk op de knop schuift het zonnescherm naar achteren. ,,Wauw!” klinkt het verrukt vanaf de achterbank. Hartstikke gaaf natuurlijk, zo’n auto met zonnescherm en dakraam. Daar maakt deze papa graag de blits mee. Ik kom aan bij school en voor me stopt de papa van een van Lizzy’s klasgenootjes. Ik zie hoe het portier van de Lamborghini Aventador, bouwjaar 2021, zich verticaal opent. Ook een leuk snufje om op je auto te hebben, bedenk ik me. ‘Bzzzzzzzzt’, doet het zonnescherm boven me.
Thuis voor de aardigheid toch even gecheckt. De BPM alleen al van deze auto is ongeveer even hoog als het bedrag dat ik momenteel nog open heb staan aan hypotheek. Ik zie meteen ook dat het geen heel zuinige auto is. Eén op vijf, rijdt ‘ie gemiddeld. De papa van Lizzy’s klasgenootje is een BN’er. Dat wil zeggen: BNY’er. Bekende Nederlandse Youtuber. Mo Bicep is zijn artiestennaam. De Lamborghini is één van zijn auto’s. Voor de herkenbaarheid heeft hij ze wel allemaal in dezelfde goudkleur laten spuiten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik Mo nog niet kende. Maar dat komt vooral omdat hij zijn fortuin vergaart met sportschoolvoedingssupplementen en filmpjes over fitness. Niet mijn eerste interessegebied, zeg maar. Ik ken via Lizzy de familievloggers De Bellinga’s. Ook de Zoete Zusjes hoor ik met regelmaat voorbijkomen, net zoals ene Bibi. Buiten hen, en misschien nog een paar andere vloggers die op de een of andere manier bovengemiddeld de mainstreammedia haalden, bestaat er een heel cordon bekende Nederlanders van wie ik nog nooit gehoord heb. Wanneer Mo Bicep zijn zoontje op komt halen, hangt de helft van de klas boven die van Lizzy uit het raam om te kijken. Zij kennen hem in elk geval. Dennis, een van mijn beste vrienden, heeft twee tienerjongens en wist ook meteen over wie ik het had. Of ik de vlogger zijn rijkdom gun? Ja, natuurlijk. Hij zal er hard genoeg voor werken. Ik heb meer respect voor iemand die zijn geld zwetend in de sportschool verdient dan voor een gluiperd als Sywert van Lienden die de Nederlandse staat voor 100 miljoen oplicht. Of ik zou willen dat ik genoeg geld zou hebben om zo’n wagenpark als dat van Mo aan te schaffen? Absoluut. Ik zou het alleen niet aan auto’s uitgeven.
Mijn eigen wagenpark telt twee auto’s. Naast de fiat 500L die ik deze dag bij me heb – aangeschaft vanwege de dubbele achterbank, heb ik een dertien jaar oude Volkswagen Fox. Een roze. En dan niet een beetje roze maar heel erg roze. Denk aan de boodschappenwagen van Barbie, een beetje dat idee. Kleine meiden vinden de prinsessenauto fantastisch. Zelf vind ik het ’t mooist wanneer er een kereltje van een jaar of acht, negen, komt vragen of dat echt mijn auto is. Vooral het getroebleerde gezicht wanneer ik volmondig ‘ja’ zeg en vraag: ,,Vind je hem mooi?” Je ziet ze denken: dit kán toch niet..
Ik rij zelf liever in de Fox dan in de Fiat. Hij (ze) trekt lekkerder op, heeft de eerste krassen al lang en breed in de lak en is makkelijk in te parkeren (en terug te vinden). Bijkomend voordeel is dat ‘ie niet meteen begint te piepen wanneer ik na vijftig meter onderweg de gordel nog niet om heb. Hij begint overigens ook niet te piepen wanneer ik bij thuiskomst de lichten aan laat staan. Gelukkig heb ik wat dit betreft alerte buren. De Fox heeft geen elektrisch schuifdak. Dat niet. Maar ja, dat heeft de Lambo van Mo ook niet. Met z’n opklapdeuren.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
