Nazorg en samenwerking, dat is dit jaar het thema van Wereldkankerdag

Nazorg en samenwerking, dat is dit jaar het thema van Wereldkankerdag (4 februari). Esther Verschueren en Mayke Tierie, medisch maatschappelijk werkers oncologie, weten als geen ander hoe belangrijk dat thema is.

‘Het verwerkingsproces na kanker komt soms pas jaren later op gang.’. Ook vertelt Eva Oesterholt hoe zij als patiënt nazorg heeft ervaren.

Ze hebben de mooiste baan van de wereld, vinden ze. Mayke: “We helpen kankerpatiënten met alle zaken die samenhangen met het ziek zijn. Hoe vertel ik het mijn kinderen? Hoe doe ik dat met mijn werk? Maar ook, hoe ga ik om met de angst en onzekerheid?” Esther: “We zijn een aanvulling op de zorg van verpleegkundigen en artsen, wij bieden de psychosociale zorg. Patiënten kunnen op elk moment bij ons terecht, in het diagnosetraject, tijdens de behandelingen, maar zeker ook erna. Soms houden mensen zich heel goed staande met steun uit hun eigen netwerk, maar krijgen ze later toch last van verwerkingsreacties. Dat kan mensen overvallen. Soms komen ze pas twee, drie jaar later bij ons, als de verwerking is vastgelopen en ze in de knel raken.” Mayke: “Je kan wel zeggen, ik ben klaar met die ziekte, maar verwerkingsreacties hou je niet tegen.”

Er zijn twee belangrijke periodes in het leven van patiënten en hun naasten. Esther: “Als de diagnose gesteld wordt en er een behandeltraject komt, schieten mensen in de overlevingsstand. Pas als ze herstellen en de draad weer willen oppakken komt de impact van kanker echt naar voren. Want voor verwerking was eerder geen tijd, toen draaide het om overeind blijven. Nazorg is dus enorm belangrijk.”

Mayke: “We horen vaak, kanker is een voortrazende trein. Pas als die eindelijk stopt denk je: wat is er allemaal met me gebeurd? Hoe krijg ik het allemaal weer op een rijtje? Hoe vind ik balans? Voor de omgeving lijkt die vervelende ziekteperiode voorbij, maar de patiënten staan daar maar op dat stationnetje waarvan ze de dienstregeling niet kennen. Wij helpen ze van daaruit verder te komen.”

De informatieavonden over kanker die ze in Amphia organiseren kunnen daarbij een handje helpen. Steeds wordt een ander, relevant thema besproken, van kanker in het gezin tot angst en kanker, vermoeidheid of werkhervatting. Mensen zijn er van harte welkom, ongeacht in welke fase van de ziekte ze zitten.

Mayke en Esther bieden op allerlei manieren passende begeleiding, ze werken daarbij samen met partijen in de regio waaronder revalidatiecentrum Revant. Esther: “Patiënten krijgen er fysiotherapie, sport en spel, werken aan kracht en conditie en aan verwerking.”

Mensen die behoefte hebben aan een psycholoog, kunnen ze ook doorverwijzen. Of ze schakelen extra zorg voor kinderen in. Andere organisaties kunnen mensen weer coachen en ondersteunen in de thuissituatie. Mayke: “We zoeken echt samen naar wat iemand kan helpen.”

De gesprekken met patiënten in de spreekkamer gaan soms diep. Esther: “Er wordt gehuild én gelachen. Of er worden dingen besproken die mensen thuis niet tegen elkaar durven zeggen.”

Mayke: “Of ze nu verdrietig zijn, boos of heel emotioneel, bij ons in de spreekkamer mag dat. Als we iemand opgelucht de deur weer uit zien gaan, is onze dag geslaagd.”

Eva Oesterholt kreeg afgelopen jaar kanker en heeft veel aan de beschikbare nazorg gehad. Eva: “Ik kreeg de diagnose borstkanker. Het is op dat moment letterlijk of de wereld onder je voeten wegzakt. De tumor is borstsparend verwijderd en ook de poortwachtersklier is uit mijn oksel gehaald. Hierin zaten gelukkig geen uitzaaiingen dus ik had, in een slechte film, het beste scenario.”

Eva: “Tijdens de behandelingen zag ik op de website van Amphia dat er een bijeenkomst was over 'Angst voor terugkeer'. Daar ging ik naartoe. Ik vond het een erg prettige bijeenkomst, er waren veel herkenbare emoties en ervaringen. Dit maakte ook de stap naar hulp zoeken makkelijker voor mij. Er was namelijk weinig ruimte voor ziek zijn want ik had geen chemokuur gehad dus ik vond dat ik niet mocht zeuren. Na de behandelingen kwam alles pas binnen. Ik ging praten met een maatschappelijk werker van instituut Verbeeten. Dat heeft me geleerd dat ik mag voelen dat ik echt heel erg ziek was. Ik ben nog emotioneel en lichamelijk aan het revalideren. Inmiddels ben ik wel weer aan het werk en het leven aan het opsnuiven zoals het nu is. Stapje voor stapje met ups en downs en genieten van de kleine dingen.”