Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
We gaan binnenkort verbouwen. Nogal behoorlijk zelfs. Vorige week hebben we alvast even kunnen proefdraaien met de metamorfose van de meidenkamer. Het was misschien logischer geweest om dat in één moeite door te doen als we toch met zolder, badkamer en benedenverdieping aan de slag zijn. Maar Laura is inmiddels echt uit haar bed gegroeid. Er komt dus een stapelbed. Een IKEA-stapelbed. Ik weet niet hoeveel mensen zich de sketch van Youp van ’t Hek over het IKEA-stapelbed nog herinneren, maar ik zal nooit kunnen zeggen dat ik niet gewaarschuwd ben. Maar goed, dat later. Omdat we nou toch bezig zijn met hun kamer, doen we het meteen goed. Een nieuw kleurtje op de muur aan de ene kant, een vrolijk behangetje aan de andere wand.
Lizzy en Laura zijn begrijpelijkerwijs dolenthousiast. Deels vanwege de make-over, meer zeker ook vanwege het feit dat ze een nachtje bij de tweeling op de kamer mogen slapen. Ze kunnen niet in de verf- en behanglijmlucht liggen. Voor ik hun oude bedjes uit elkaar schroef, leg ik de matrassen op de tweelingkamer. Zelden gingen ze gemakkelijker mee naar boven, naar bed. In een gezellige drukte de pyjama aan en daarna tijd voor een bedtijdverhaaltje. In gezamenlijk besluit wordt gekozen voor het boek Ssst, Tijger Slaapt. Een interactief prentenboek waarbij de getekende tijger geaaid, toegezongen en gekriebeld moet worden. Hartstikke gezellig met een hoog kampeer-gehalte. Na het verhaaltje, gevolgd door het slaapliedje van Casper en Emma kus en knuffel ik ze stuk voor stuk welterusten. Tegen beter weten in zeg ik ‘slaap lekker en tot morgen’, terwijl ik de deur zachtjes sluit. Mijn verwachting wordt krap zes minuten later bevestigd. Echter niet door ‘gekeet’ zoals ik verwachtte, maar Laura vindt het na haar aanvankelijke enthousiasme nu ineens wat spannend, zo op een matras op de grond. ,,Ik mis mijn bedje”, piept ze verdrietig. Ik leg uit dat dit lastig wordt aangezien haar bedje in stukken in de achtertuin ligt. ,,Maar papa heeft wel een idee om het hier nóg gezelliger te maken”, zeg ik. Vier paar vragende ogen kijken me aan wanneer ik de kamer afloop naar onze kamer. Nog vragender kijken ze me aan wanneer ik terugkom met een wasmand. ,,Hier komen de knuffels!” roep ik. In de mand zitten alle beren, unicorns, aapjes en olifanten van de meidenkamer. In een grote boog vliegen de pluche beesten door de lucht. ,,Nog een keer! Nog een keer!” Maar daar trapt papa niet in. Dan blijven we bezig. Wel mogen de knuffels nog wat verdeeld worden. Laura is inmiddels vergeten dat er haar iets dwarszat en voor de tweede keer zeg ik ‘welterusten’. En geloof het of niet: maar verdomd het werkt.
Omdat de in-één-keer-dekkende-verf toch niet in één keer dekkend blijkt, duurt de mini-metamorfose een dag langer om ook de tweede verflaag te laten drogen. Dat betekent nóg een nachtje met z’n allen bij elkaar op de kamer. Enthousiasme alom en te midden daarvan komt Leon naar me toe. ,,Papa”, vraagt hij. ,,Mag ik ook bij de tweeling slapen.” ,,Ja hoor jongen. Jij slaapt ook bij de tweeling.”
Deze tweede avond verloopt het naar bed gaan weer als een georganiseerde bende, zij het iets minder onwennig. Gewoontekonijntjes als het zijn wordt verwacht dat ik weer in het midden ga zitten, met hetzelfde boek. Ook de knuffeldouche moet herhaald worden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, bedenk ik wanneer ze ditmaal direct gaan slapen.
Nu alleen nog even dat stapelbed in elkaar zetten. Hoe moeilijk kan dat nu nog zijn?
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
